Ervaring Gabrielle Jansen

Als ervaringsdeskundige weet ik echt waar ik het over heb. Ik wil het niet mooier maken dan het is dus zeg ik erbij dat het een zwaar traject is. Vallen en weer opstaan… vallen en weer opstaan. Maar het kan lukken met je vrijgekomen krachten. Als een deel van het puin (de trauma’s) is weggehaald en je weer een stukje ruimte hebt gekregen om vrij te kunnen ademen, dan kan je meedoen aan je eigen herstel. Mijn trauma’s reizen met me mee. Extra bagage om te dragen.  

Ik probeer altijd in mogelijkheden te denken. Hoe kan ik nu zelf mijn bagage verlichten? Een betere rugzak kopen? Een koffer op wieltjes aanschaffen? Ik breng mijn trauma’s in het licht omdat ze in het donker gaan schreeuwen en gillen. Ze willen gezien en gehoord worden, dat is me inmiddels al wel duidelijk geworden. Ik heb hier de oplossing voor gevonden. Ik geef ze letterlijk een beeld door middel van collages. Ik ervaar dat ze hierdoor rustiger worden en het voelt voor mij nu al een stukje lichter met mijn koffer op wieltjes.

Het accepteren van het hebben van CPTSS (Complex Post Traumatische Stress Stoornis), er niet langer tegen vechten alsof het een vijand is, is voor mij ook helpend. Ik wil CPTSS zien als een vriend die liefde en aandacht nodig heeft. Ik besef dat veel scherven van mijn gebrokenheid zijn kwijtgeraakt. Maar de scherven die nog over zijn, zitten nu vastgelijmd en maken het tot een mooi kunstwerk. Een kunstwerk met een verhaal waar, als je de tijd neemt om er lang naar te kijken, je aan de binnenkant wijze levenslessen ontdekt. 

Een aantal vragen die ik aan hulpverleners zou willen stellen zijn: - Zijn jullie je als hulpverlener/behandelaar bewust van het feit dat je een machtspositie bekleedt? - Gelijkwaardigheid tussen cliënt en hulpverlener/behandelaar is een streven maar is per definitie ongelijkwaardig. Zijn jullie je hiervan bewust? En hoe gaan jullie hier mee om? - Durven jullie als hulpverlener/behandelaar ook een stukje kwetsbaarheid te tonen naar de cliënt toe?